आमगाव : जिवंतपणी नरक यातना! आमचा वनवास संपणार कधी ? आमगाव वाशीयांचा प्रश्न!ಅಮಗಾಂವ್: ಜೀವನವೇ ನರಕಯಾತನೆ! ನಮ್ಮ ವನವಾಸ ಯಾವಾಗ ಕೊನೆಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ? ಅಂಗಾಂವ್ ನಿವಾಸಿಗಳ ಪ್ರಶ್ನೆ!

खानापूर लाईव्ह न्युज /पिराजी कुऱ्हाडे :

गावाला धड रस्ता नाही, की दवाखान्याची सोय नाही, पावसाळा आला म्हणजे त्यांचे नरक यातना सुरू होतात. जिवंतपणीच त्यांची अंतयात्रा काढावी लागते. त्यामुळे वेळप्रसंगी ग्रामस्थांना एकत्र येऊन अशा कठीन प्रसंगी एकमेकाला साथ देत आसरा देण्याची वेळ येते. त्यामुळे तेथील जीवन म्हणजे जिवंत पणी मेल्यासारखेच असल्याची व्यथा. तथा कथा खानापूर तालुक्यातील अनेक दुर्गम खेळायला भेडसावते. अशाच प्रकारे शुक्रवारी आमगाव येथील एका हृदयविकाराने मृत्यूचा सामना करणाऱ्या महीलेला चकक् तिरडीवरून पाच ते सहा किलोमीटर आणून ॲम्बुलन्स मधून दवाखान्याला पाठवण्याची वेळ आली.

ಗ್ರಾಮಕ್ಕೆ ಮುಖ್ಯರಸ್ತೆ ಇಲ್ಲ, ಆಸ್ಪತ್ರೆ ಇಲ್ಲ, ಮಳೆಗಾಲ ಬಂತೆಂದರೆ ಅವರ ನರಕಯಾತನೆ ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ. ಬದುಕಿರುವಾಗಲೇ ಅವರ ಅಂತಿಮ ಸಂಸ್ಕಾರ ಮಾಡಬೇಕು. ಆದ್ದರಿಂದ ಇಂತಹ ಕಷ್ಟದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಗ್ರಾಮಸ್ಥರು ಒಗ್ಗೂಡಿ ಪರಸ್ಪರ ಆಸರೆಯಾಗುವ ಸಮಯ ಬಂದಿದೆ. ಆದುದರಿಂದ ಬದುಕಿರುವವನೂ ಸತ್ತವನೂ ಒಂದೇ ಎಂಬ ನೋವು ಅಲ್ಲಿನ ಬದುಕು. ಮತ್ತು ಕಥೆಯು ಖಾನಾಪುರ ತಾಲೂಕಿನ ಅನೇಕ ದೂರದ ಸ್ಥಳಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸುತ್ತದೆ. ಅದೇ ರೀತಿ ಶುಕ್ರವಾರ ಹೃದಯಾಘಾತದಿಂದ ಸಾವಿನತ್ತ ಮುಖಮಾಡಿದ್ದ ಅಂಗಾಂವ ಮೂಲದ ಮಹಿಳೆಯನ್ನು ಚಕ್ಕಳ ತಿರಡಿಯಿಂದ ಐದಾರು ಕಿಲೋಮೀಟರ್ ದೂರದಲ್ಲಿ ತಂದು ಆಂಬುಲೆನ್ಸ್ ನಲ್ಲಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಕಳುಹಿಸಲಾಗಿತ್ತು.

व्हिडीओ पहा…

खानापूर तालुक्याच्या पश्चिम घाटातील अति दुर्गम गाव तथा बेळगाव जिल्ह्यातील चेरापुंजी म्हणून ओळखल्या जाणाऱ्या आमगाव गावातील ही कथा व व्यथा आहे. गावातील सौ हर्षदा हरिश्चंद्र घाडी वय 36 नामक महिलेला हृदयविकाराचा झटका आला, ती मरणाच्या दारात असताना गावातील नागरिकांना ही बाब लक्षात आली. गावातून चिखलेपर्यंत येण्यासाठी सुसज्ज रस्ता नाही. नदी नाल्यावर पाणी आल्याने कोणतेही वाहण गावात येत नाही. त्यामुळे त्या महिलेला दवाखान्यापर्यंत पोहोचवायचे कसे? असा प्रश्न ग्रामस्थांच्या समोर आला. तातडीने ग्रामस्थ एकत्र झाले, धुवाधार पावसामध्ये ग्रामस्थांनी कसेबसे त्या महिलेला एका तिरडीचा आधार दिला व तब्बल पाच किलोमीटर अंतर चालून नेऊन त्या महिलेला रस्त्याच्या ठिकाणी असलेल्या आलेल्या आरोग्य कवचवाहीिकेत पोहोचविले व बेळगाव येथील सरकारी रुग्णालयात तिला अधिक उपचारासाठी पाठवण्यात आले. हा प्रसंग प्रत्यक्षात डोळ्यात पाणी आणणार होता. एकीकडे कुटुंबाची वाताहात, घरची कर्ती स्त्री जिवंतपणे तिरडीवर दवाखान्यापर्यंत पोहोचून तिच्यावर उपचार होतील की नाही याची शासकता ? अशा परिस्थितीमध्ये हतबल झालेल्या कुटुंबाला ग्रामस्थांनी आधार दिला आणि दवाखान्यापर्यंत पोहोचविले हा प्रसंग पाहून आरोग्य कवचवाहिकेतील कर्मचारी ही आवक झाले. अशा या आमगाव वाशियाना स्वतंत्र भारतात कधी स्वातंत्र्य मिळेल असा प्रश्न नेहमीच भेडसावताना दिसतो. पावसाळा आला की दुर्गम भागातील या गावांना नरक यातना सोसावे लागतात तब्बल तीन-चार महिन्याचा दैनंदिन साहित्याचा डोलारा जमा करून पावसाळ्यात जीवन जगावे लागते. गंभीर आजार किंवा एखाद्या महिलेचे बाळंतपण आले तर मात्र येथील नागरिकांना मोठ्या नरक यातना ला सामोरे जावे लागते. यातील हा प्रसंग म्हणजे आज एका महिलेला जिवंतपणे तिरडीवरून दवाखान्यापर्यंत पोचवले या स्वतंत्रतेला काय म्हणावे असा प्रश्न नक्कीच उपस्थित राहतो.

ಇದು ಖಾನಾಪುರ ತಾಲೂಕಿನ ಪಶ್ಚಿಮ ಘಟ್ಟದ ​​ಅತ್ಯಂತ ದೂರದ ಗ್ರಾಮ ಹಾಗೂ ಬೆಳಗಾವಿ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಚಿರಾಪುಂಜಿಯ ಅಂಗಾಂವ್‌ನ ಕಥೆ ಮತ್ತು ಸಂಕಟ. ಗ್ರಾಮದ ಶ್ರೀಮತಿ ಹರ್ಷದಾ ಹರಿಶ್ಚಂದ್ರ ಘಾಡಿ, ಪ್ರಾಯ 36 ವರ್ಷ ಇವರಿಗೆ ಹೃದಯಾಘಾತವಾಗಿದ್ದು, ಸಾವಿನ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಗ್ರಾಮಸ್ಥರು ಇದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಗ್ರಾಮದಿಂದ ಚಿಖಲಾಗೆ ಸುಸಜ್ಜಿತ ರಸ್ತೆ ಇಲ್ಲ. ನದಿ ನಾಲೆಯಲ್ಲಿ ನೀರು ಇರುವುದರಿಂದ ಗ್ರಾಮಕ್ಕೆ ವಾಹನ ಬರುತ್ತಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾದರೆ ಮಹಿಳೆಯನ್ನು ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಸೇರಿಸುವುದು ಹೇಗೆ? ಹೀಗೊಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಗ್ರಾಮಸ್ಥರ ಮುಂದೆ ಬಂದಿತ್ತು. ಕೂಡಲೇ ಗ್ರಾಮಸ್ಥರು ಸೇರಿ ತುಂತುರು ಮಳೆಯ ನಡುವೆಯೇ ಮಹಿಳೆಗೆ ಊರುಗೋಲಿನ ಮೇಲೆ ಬೆಂಬಲ ನೀಡಿ ಸುಮಾರು ಐದು ಕಿಲೋಮೀಟರ್ ದೂರ ಕ್ರಮಿಸಿ ಮಹಿಳೆಯನ್ನು ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಆರೋಗ್ಯ ಆಂಬ್ಯುಲೆನ್ಸ್‌ಗೆ ಕರೆತಂದರು. ಹೆಚ್ಚಿನ ಚಿಕಿತ್ಸೆಗಾಗಿ ಬೆಳಗಾವಿಯ ಸರ್ಕಾರಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ. ಈ ಘಟನೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನೀರು ತರಿಸುವಂತಿತ್ತು. ಗೃಹಿಣಿ ಜೀವಂತವಾಗಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆ ತಲುಪಿ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಪಡೆಯುತ್ತಾಳೋ ಇಲ್ಲವೋ ಎಂಬ ಆತಂಕ ಒಂದೆಡೆ. ಇಂತಹ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಹತಾಶರಾದ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಗ್ರಾಮಸ್ಥರು ಆಸರೆಯಾಗಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಕರೆತಂದಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಆಮಗಾಂವ್ ನಿವಾಸಿಗಳು ಸ್ವತಂತ್ರ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಯಾವಾಗ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಪಡೆಯುತ್ತಾರೆ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ಯಾವಾಗಲೂ ಎದುರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಮಳೆಗಾಲ ಬಂತೆಂದರೆ ದೂರದ ಪ್ರದೇಶಗಳ ಈ ಗ್ರಾಮಗಳು ನರಕಯಾತನೆ ಅನುಭವಿಸಿ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ತಿಂಗಳ ನಿತ್ಯದ ಸಾಮಾಗ್ರಿಗಳನ್ನು ಕೂಡಿಸಿಕೊಂಡು ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ಬದುಕಬೇಕಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಮಹಿಳೆಯ ಗಂಭೀರ ಕಾಯಿಲೆ ಅಥವಾ ಹೆರಿಗೆಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿನ ನಾಗರಿಕರು ಮಹಾ ನರಕಯಾತನೆ ಎದುರಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಇಂದು ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಜೀವಂತವಾಗಿ ಗರ್ನಿಯಿಂದ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ತರುವ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಏನು ಹೇಳಬೇಕು ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ಈ ಘಟನೆಯು ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಹುಟ್ಟುಹಾಕುತ್ತದೆ.